The Battery (2012) เข้าป่าหาซอมบี้
เรื่องย่อ
เรื่องนี้ The Battery เริ่มต้นด้วยเบนและมิกกี้ อดีตผู้เล่นเบสบอลมือสมัครเล่นสองคนกำลังขับรถกลับบ้านหลังจากเกมเบสบอล ในระหว่างทาง พวกเขาเห็นกลุ่มคนถูกซอมบี้โจมตี พวกเขาตัดสินใจหลบหนีเข้าไปในป่า ในป่า พวกเขาต้องเผชิญกับอันตรายมากมาย รวมถึงซอมบี้ สัตว์ป่า และสภาพอากาศเลวร้าย พวกเขาต้องร่วมมือกันเพื่อเอาชีวิตรอด
ผู้กำกับ
- Jeremy Gardner
บริษัท ค่ายหนัง
- O. Hannah Films
นักแสดง
- Jeremy Gardner
- Adam Cronheim
- Niels Bolle
- Alana O’Brien
- Jamie Pantanella
- Larry Fessenden
โปสเตอร์หนัง
รีวิว
เบ็น (ผู้กำกับ เจเรมี การ์ดเนอร์) และมิกกี้ (อดัม โครนไฮม์) The Battery คืออดีตนักเบสบอลอาชีพสองคนที่ดิ้นรนต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดในขณะที่พเนจรไปในอเมริกาที่เต็มไปด้วยซอมบี้ เบ็นเป็นพวกเร่ร่อนและไม่ชอบอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานเกินไป ในขณะที่มิกกี้โหยหาการตั้งถิ่นฐาน มิกกี้ซ่อนตัวให้ห่างจากหายนะซอมบี้โดยสวมหูฟังที่แทบจะใส่ตลอดเวลา ขณะที่เบ็นเป็นพวกล่าสัตว์และเก็บของป่ามากกว่า โดยสนใจเรื่องการเอาชีวิตรอดมากกว่า ทั้งคู่พเนจรไปสูบบุหรี่ ตกปลา เล่นโยนลูก และสร้างความรำคาญให้กันและกันโดยทั่วไป เพราะเมื่อใครคนหนึ่งรอดชีวิตจากหายนะซอมบี้ เราก็จะไม่สามารถเลือกเพื่อนร่วมเดินทางได้
และนั่นก็คือเนื้อเรื่องโดยรวม เนื่องจาก The Battery เป็นภาพยนตร์แนวโร้ดมูฟวี่ที่เน้นตัวละครมากกว่าจะเป็นภาพยนตร์แนวซอมบี้โดยตรง โดยซอมบี้เองจะปรากฏตัวให้เห็นเป็นครั้งคราวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะมีข้อบกพร่อง แต่ The Battery ก็เป็นภาพยนตร์ที่ดีในระดับหนึ่ง โดยมีเคมีที่ยอดเยี่ยมและน่าเชื่อถือระหว่างตัวละครเอกที่ทะเลาะกันสองคน และแม้ว่าจะถ่ายทำด้วยงบประมาณที่จำกัดเพียง 6,000 เหรียญสหรัฐ แต่ก็เป็นภาพยนตร์ที่ดูสวยงาม และเหนือกว่างบประมาณที่จำกัดด้วยการแสดงที่น่าเชื่อถืออย่างสมบูรณ์ นอกจากนี้ ยังมีบางส่วนที่ตลกสุดขีดด้วยบทสนทนาที่ยอดเยี่ยม และฉากที่ผิดพลาดอย่างไม่สามารถบรรยายได้แต่ก็ฮาสุดๆ ซึ่งทำให้ฉันต้องนั่งไม่ติดเก้าอี้
อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ภาพยนตร์ที่ไม่มีข้อบกพร่อง โดยบางฉากใช้เวลานานเกินไป ซึ่งทำให้ฉันหงุดหงิดเล็กน้อย และฉันคิดว่ามันน่าจะดีขึ้นหากมีการตัดต่อที่กระชับกว่านี้ อย่างไรก็ตาม สำหรับภาพยนตร์เปิดตัวที่ถ่ายทำด้วยทรัพยากรที่จำกัดมาก โดยรวมแล้ว The Battery ถือเป็นผู้ชนะ ดังนั้นแฟนหนังสยองขวัญควรให้โอกาสกับมัน เพราะมันเป็นภาพยนตร์ที่ทะเยอทะยานและน่าพอใจพร้อมความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม เพลงประกอบก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน
ผู้ที่ชื่นชอบกีฬาเบสบอลคงจะทราบดีว่า “แบตเตอรี” คือทีมที่มีผู้เล่นสองคนคือผู้ขว้างและผู้รับลูก หรือที่เรียกอีกอย่างว่าแบตเตอรีแมนหรือแบตเตอรีเมทส์ และนั่นคือที่มาของความสัมพันธ์ระหว่างเบ็นและมิกกี้ วิญญาณเร่ร่อนในโลกที่ถูกซอมบี้ครองโลก แต่ชื่อของโปรเจ็กต์ทุนต่ำที่น่าสนใจอย่างยิ่งนี้มีความหมายสองนัย เนื่องจากคอลเลกชั่นแบตเตอรีของมิกกี้ที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายเดินทางมีพลังในการปฏิเสธ ทำให้เครื่องเล่น Discman และซีดีหนึ่งมัดสามารถปิดกั้นโลกได้ เพื่อนร่วมทางของเขาทุกคนจะจดรายการจำนวนซอมบี้ที่เขาใช้ไม้ตีหรือปืนลูกโม่เพื่อสังหาร นี่เป็นเพียงพลวัตที่น่าสนใจอย่างหนึ่งใน The Battery ซึ่งเป็นแนวทางที่จงใจกำหนดจังหวะแต่สุดท้ายแล้วก็เป็นที่น่าพอใจมากสำหรับแนวนี้
ถ้าจะพูดตามตรงแล้ว การเรียก The Battery ว่าเป็นหนังซอมบี้ถือว่าไม่ถูกต้อง เพราะคราวนี้เหล่าสัตว์ประหลาดที่เดินสะดุดล้มกลับกลายเป็นเพียงฉากบังหน้าเท่านั้น โดยหนังจะเน้นไปที่ความสัมพันธ์ (และพันธะที่ไม่น่าจะเป็นไปได้) ของคนสองคนที่มีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนี้แทน เบนเป็นคนทะนงตน ก้าวร้าว มั่นใจเกินเหตุ และตรงไปตรงมา ในขณะที่มิกกี้เป็นคนโรแมนติกที่อ่อนโยน ซึ่งเป็นประเภทที่เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงผ่านวิทยุสื่อสารก็ฝันถึงความสัมพันธ์ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ในทันที แม้จะดูไม่ดี แต่ทั้งคู่ก็ต้องการกันและกัน เบนต้องพึ่งมิกกี้เพื่อให้เขามีสติสัมปชัญญะ และมิกกี้ต้องพึ่งคู่หูที่เหมือนมนุษย์ถ้ำเพื่อปกป้องเขาและทำให้เขาอยู่ในช่วงเวลาปัจจุบัน
อย่างไรก็ตาม ฉันรู้ว่าจะมีคนเกลียด The Battery ไม่ใช่เพราะแนวหนังที่หนังเรื่องนี้เป็น หนังเรื่องนี้ดำเนินเรื่องช้ามาก และใช้เวลาไปพอสมควรโดยไม่มีฉากสนทนาที่ทั้งสองคนเดินทางในชนบทนิวอิงแลนด์ที่แดดส่องจ้า ฉากอื่นๆ ที่ขยายออกไปจะเน้นไปที่มิกกี้ที่กำลังฟังเพลงของเขา โดยมักจะเล่นเพลงทั้งเพลงโดยไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากภาพนิ่งของใบหน้าของนักแสดง “Maddening” (และแน่นอนว่า “boring”) จะถูกใช้โดยบางคน แต่สำหรับฉัน แม้จะมีปัญหาคล้ายๆ กัน The Battery ก็มีคุณภาพที่ตรึงใจและคุ้มค่าทางอารมณ์อย่างมาก
ข้อเสียของหนังทุนต่ำ (6,000 ดอลลาร์) ยังคงมีอยู่ เช่น การต้องประหยัดเอฟเฟกต์แต่งหน้า (ซึ่งยังถือว่าน่าพอใจทีเดียว) เลือดสาด อุปกรณ์ประกอบฉากที่ดีที่สุด ความสามารถในการถ่ายฉากซ้ำหลายครั้ง ฯลฯ ทั้งหมดยังคงอยู่ และด้วยผู้กำกับมือใหม่และนักเขียนบทและดาราอย่างเจเรมี การ์ดเนอร์ที่คุมบังเหียน ก็มีสะดุดบ้างเป็นครั้งคราว เขาและอดัม โครนไฮม์ ผู้ร่วมแสดงมีฝีมือการแสดงที่ตกต่ำบ้างเป็นครั้งคราว แต่พวกเขาก็ทำได้ดีกว่าส่วนใหญ่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ สิ่งที่ฉันชอบที่สุดเกี่ยวกับบทของการ์ดเนอร์คือการบรรยายอย่างตรงไปตรงมาถึงวิธีที่ผู้ชายสองคนในวัยยี่สิบกว่าจะพูดคุยกัน โดยสลับไปมาระหว่างความเงียบและการหยอกล้อประชดประชันที่ตรงประเด็น นี่เป็นการเขียนแบบยิงกันแบบสุดเหวี่ยงและมักจะได้ผลมากกว่าไม่ทำ
เมื่อถึงตอนจบ The Battery เราจะพบว่าตัวเอกของเราติดอยู่ในรถโดยไม่มีกุญแจและฝูงซอมบี้ล้อมรอบพวกเขาและเขย่ารถโดยไม่รู้สึกเหนื่อยเลย เริ่มต้นด้วยความตลกขบขันแต่ค่อยๆ สูญเสียคุณภาพนั้นไปและกลายเป็นเรื่องน่าหงุดหงิด ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ตัวเอกมีเหมือนกันอย่างแน่นอน ช็อตสุดท้าย (ที่ไม่ต่อเนื่อง) มีความยาว 17 นาทีในตอนแรกแต่ต่อมาถูกตัดเหลือ 11 นาที เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมและได้ผล แต่ฉันคิดว่าจะยิ่งเผ็ดร้อนกว่านี้หากไม่มีเทคยาวๆ อื่นๆ มาก่อนมากมาย องก์ที่สามโดยรวมมีโครงสร้างที่น่าเศร้าแต่ก็ปลุกเร้าและประสบความสำเร็จในแบบของตัวเอง และยังนำเสนอค่ายหลบภัยที่มักเห็นบ่อยๆ ในแบบเดียวกับ The Governor’s Woodbury ใน The Walking Dead
เป็นภาพยนตร์อินดี้ทุนสร้างน้อยที่เล่าถึงตัวละครชายสองคนที่ออกเดินทางเพื่อตามล่าซอมบี้ และกลายเป็นภาพยนตร์ดราม่าสยองขวัญที่สร้างสรรค์มาอย่างดี ภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าเรื่องของนักเบสบอลสองคน ได้แก่ เบ็น รับบทโดยเจเรมี การ์ดเนอร์ (ซึ่งเป็นทั้งผู้เขียนบท ผู้กำกับ และผู้ร่วมอำนวยการสร้างด้วย) และมิกกี้ รับบทโดยอดัม โครนไฮม์ (ซึ่งเป็นผู้ร่วมอำนวยการสร้างด้วย) ภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทำในนิวอิงแลนด์ และตัวเอกต้องหลบหนีหลังจากซอมบี้บุกโลกเมื่อไม่นานมานี้
ภาพยนตร์เรื่องนี้พูดถึงความขัดแย้งทางบุคลิกภาพที่ตัวละครทั้งสองต้องเผชิญขณะเดินทางผ่านป่าในนิวอิงแลนด์ เบ็นเป็นผู้รอดชีวิต เป็นคนแกร่ง และตามที่เขาเรียกตัวเองว่าเป็นคนมองโลกตามความเป็นจริง ในขณะที่มิกกี้เป็นผู้ชายที่มีข้อบกพร่องทางอารมณ์มากมาย ตัวละครทั้งสองเป็นที่ชื่นชอบและมีหลายแง่มุมที่ผู้ชมสามารถเข้าใจได้ ทั้งคู่แสดงบทบาทได้ดีและการแสดงก็โอเค แต่ยังไม่ดีมาก เนื้อเรื่องเรียบง่ายและตัวละครทำให้หนังมีมิติมากขึ้น
หนังเรื่องนี้ได้รับการกำกับอย่างดีสำหรับเนื้อเรื่องเรียบง่ายที่มันดำเนินไป ต้องกล่าวถึง DOP เป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าจะมีการใช้ฟิลเตอร์มากมาย แต่พวกมันสามารถจับภาพความเขียวขจีของป่าไม้ได้สำเร็จ และบางเฟรมก็สวยงามอย่างอธิบายไม่ถูก และแน่นอนว่าเพลงประกอบก็ยอดเยี่ยมมาก ฉันไม่คุ้นเคยกับเพลงที่ใช้ แต่ฉันอาจจะลองฟังดูในภายหลัง ไม่เหมือนหนังซอมบี้ฮอลลีวูดทั่วไป หนังเรื่องนี้ไม่ได้เน้นที่การนองเลือด ความรุนแรง การตกใจ หรือ CGI มากนัก The Battery ซอมบี้ไม่ได้ถูกพรรณนาเป็นพวกซอมบี้จอมฉลาดที่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตกำลังทำอะไรอยู่ แล้วพยายามเอาชนะสิ่งมีชีวิต แต่ถูกพรรณนาอย่างสมจริงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวช้าโดยใช้ CGI และการแต่งหน้าเพียงเล็กน้อย ดังนั้น หากคุณเป็นแฟนของหนังแนวนี้ อย่าคาดหวังความสนุกแบบซอมบี้ทั่วไป แต่คาดหวังละครดราม่าที่เน้นตัวละครช้าๆ แทน
ในที่สุดหนังซอมบี้ดีๆ ก็มาถึงสักที นานมากแล้ว ตั้งแต่ปี 2007 และยุคที่หนังแนวซอมบี้กลับมาอีกครั้งด้วย 28 WEEKS LATER – ประสบการณ์สุดยอดเยี่ยมในฐานะผู้ชม – เราพบกองทัพหนังซอมบี้มากมาย ไม่ใช่เฉพาะแต่หนังซอมบี้เท่านั้น แต่รวมถึงหนังซอมบี้ด้วย และไม่จำเป็นต้องเป็นหนังที่ดีที่สุดด้วย หนังส่วนใหญ่คุ้มที่จะทิ้งลงถังขยะ ฉันชอบงานสร้างเล็กๆ แบบนี้ ที่ทำขึ้นโดยเพื่อนๆ The Battery ด้วยเงินหกพันเหรียญ มีอิสระอย่างเต็มที่ และไม่มีผู้บริหารคอยดูทุกการเคลื่อนไหวของคุณ ประเมินว่าคุณเอากระดาษชำระไปห้องน้ำชายมากแค่ไหน พวกไอ้เวรพวกนั้นที่ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการผลิตหนัง แทบจะไม่รู้ว่าฉากทำขึ้นมาอย่างไร และคอยดูแต่ทะเบียนเงิน พวกไอ้เวรพวกนั้น ใช่ ฉันชอบฟีเจอร์เล็กๆ น้อยๆ นี้ แต่ฉันเห็นด้วยกับผู้ชมคนอื่นๆ ว่ามันควรจะสั้นกว่านี้ได้ เช่น เจ็ดสิบนาที มันคงจะยาวพอแล้ว แน่นอนว่าการศึกษาตัวละครก็โอเค ทำได้ดีมากสำหรับงบประมาณที่น้อยนิดเช่นนี้ เพชรเม็ดงามเล็กๆ น้อยๆ
4.6